Sanıyorum yanlış anladım.
Bence de insanın bir şeylere olamaz, ne gerek var, yok artık vb. gibi ifadeler kullanmasının altında psikolojik (bana göre nefs) bir problem yatıyor gibi görünüyor. Sanki haset, kibir vb. düşüncelerle bu kanıya inanmaya zorlanıyor.
--
İlk mesajda sandım ki insanın evrenin merkezinde olmadığı teorisine atıfla yazdın ve ben ona katılmıyorum. İnsan (insan-ı kamil) olan tam olarak evrenin merkezindedir.
Uçsuz bucaksız kainatta, yok sayılacak kadar az (100 milyar) basit nöronun bir araya gelip bilinç ve zekayı doğurması, be insanın bu değeri başında taşıması bana göre başlı başına önemli ve sabit bir ispat.
Eğer olasılık çerçevesinden bakılırsa, bu istatistiksel olarak da çok kıymetli bir andır. Sadece sonsuz olasılık anında en iyi (bilinen) noktanın zuhur ettiği yerde olmak yine bir başka kıymet.
Yani nereden bakarsan bak, bir gerekçesi var.